Bali, leven tussen ceremonies en kredieten
Door: Theo
Blijf op de hoogte en volg jacqueline en theo
28 April 2010 | Indonesië, Kuta
Bali, leven tussen ceremonies en kredieten
Joop, Jan en Toos zijn al lan g weer thuis dus gaan we met 2tjes verder op Bali.
En het blijft enorm (maar lekker) warm, met veel zon in de dag en vaak ’s avonds een fikse tropische regenbui als traktatie. We genieten van de zon op de beach, van een biertje bij de gamelan, en trekken veel op met de locals, die altijd graag en veel praten.
Over het Hindoeïsme wat leidend is voor hun leven, over hun veelal grote families waarmee ze samenleven in de desa, over hun mooie en lieve kinderen, over de job die men heeft of zou willen hebben.
Maar ook over de moeilijke dingen hier, over het systeem waar rijke vaders en invloedrijke ooms de echte kansen pakken, over de bazen die de salarissen halveren na terugkomst van zwangerschap, over de vele jonge mba’s (married by accident), over de stress door de kredieten voor geldverslindende ceremonies en de hoge kosten bij ziekenhuisopname.
Veel jongemannen werken voor het onderhoud van hun hele (samenwonende) familie, en dat vaak voor een salaris van hooguit 1 miljoen ruppiah (75 euro) of minder.
Zo raakt het ook onze vrienden, zoals nu Oma Rai, de lieve oma van Wayan die we al heel lang kennen en altijd graag bezoeken in de ‘verre’ bergen van Bali. Een agressief groeiende tumor in de hals vraagt om snelle behandeling. Wij kunnen helpen (ook met wat ruppiah's van Joop) voor een snelle opname en operatie. Op zondag, als er veel kamers vrij komen, eerst een lege kamer in de overvolle ziekenhuizen zoeken, en betalen voor reservering. Maandag al opname en operatie. ’s Avonds weer cash betalen voor de kamer en het eten. Langs een apart loket met de portemonnee om de pleisters, medicijnen en spuitjes te betalen. De andere dag komt de chirurg met zijn rekening letterlijk aan het bed om af te rekenen. En dat duurt dan dagen voort, iedere dag naar het loket, tot ontslag mogelijk is, nadat alles is afgerekend natuurlijk. Even wat anders dan het ingewikkelde systeem van DBC (diagnose behandel codes) in Nederland. En het gaat hier dan om miljoenen ruppiah’s, vele maandsalarissen bij elkaar.
Maar nu gaat het weer goed met oma Rai, is weer lekker thuis in de desa bij de familie, waar alleen nog wat controles vragen om een aantal tonnen ruppiah’s. Om de kosten te drukken gaat oma (80!) achterop bij Wayan op de brommer, het is slechts een uurtje naar het ziekenhuis!
Ook Niki, onze vriend in Banyualit is de klos. Zijn baas, die het overigens erg goed voor had met hem, overlijdt plotseling. Weg baan. De zoveelste tegenslag voor het jonge gezinnetje, die pas nog miljoenen betaalden voor een ziekenhuis opname bij de geboorte van kleine Teo.
Om te zorgen voor zijn jonge gezinnetje met 3 jongens waarvan 2 op school, is het kleine inkomen van mama Ayu onvoldoende. De aanschaf van een boot en een moeilijk te verkrijgen licentie is een kans voor vrij zeker inkomen in Lovina. Wij hebben kunnen voorzien in de financiering en Niki kan nu dagelijks gaan vissen en toeristen naar de dolfijnen brengen. Jan en Toos helpen hem met de ‘finishing touch’, goede verf en mooie kleuren, en de business start goed deze dagen.
En zo zijn er nog vele voorbeelden, maar het zijn toch vooral ook leuke verhalen van de ceremonies bij de familietempel, de goede scores van de kids op school die we horen.
De mensen zijn zeker wel gelukkig, vooral samen met hun familie, wat ze ook vooral graag vertellen. Zeker als we samen met hen de straatkinderen ’s avonds treffen, de schoffies die armbandjes verkopen voor hun criminele bazen en vaak slechte ouders. ‘Kami senang sekali’ zeggen ze dan, ‘Wat zijn wij gelukkig!’.
Wij sluiten ons hierbij graag aan en groeten jullie voor het laatst vanaf Bali deze keer.
Vanavond (woensdag) vliegen, donderdagmorgen thuis, mooi op tijd om ons vrijdag in het oranje feestgedruis te storten.
Sampai jumpa lagi cepat
Jacky Theo
Joop, Jan en Toos zijn al lan g weer thuis dus gaan we met 2tjes verder op Bali.
En het blijft enorm (maar lekker) warm, met veel zon in de dag en vaak ’s avonds een fikse tropische regenbui als traktatie. We genieten van de zon op de beach, van een biertje bij de gamelan, en trekken veel op met de locals, die altijd graag en veel praten.
Over het Hindoeïsme wat leidend is voor hun leven, over hun veelal grote families waarmee ze samenleven in de desa, over hun mooie en lieve kinderen, over de job die men heeft of zou willen hebben.
Maar ook over de moeilijke dingen hier, over het systeem waar rijke vaders en invloedrijke ooms de echte kansen pakken, over de bazen die de salarissen halveren na terugkomst van zwangerschap, over de vele jonge mba’s (married by accident), over de stress door de kredieten voor geldverslindende ceremonies en de hoge kosten bij ziekenhuisopname.
Veel jongemannen werken voor het onderhoud van hun hele (samenwonende) familie, en dat vaak voor een salaris van hooguit 1 miljoen ruppiah (75 euro) of minder.
Zo raakt het ook onze vrienden, zoals nu Oma Rai, de lieve oma van Wayan die we al heel lang kennen en altijd graag bezoeken in de ‘verre’ bergen van Bali. Een agressief groeiende tumor in de hals vraagt om snelle behandeling. Wij kunnen helpen (ook met wat ruppiah's van Joop) voor een snelle opname en operatie. Op zondag, als er veel kamers vrij komen, eerst een lege kamer in de overvolle ziekenhuizen zoeken, en betalen voor reservering. Maandag al opname en operatie. ’s Avonds weer cash betalen voor de kamer en het eten. Langs een apart loket met de portemonnee om de pleisters, medicijnen en spuitjes te betalen. De andere dag komt de chirurg met zijn rekening letterlijk aan het bed om af te rekenen. En dat duurt dan dagen voort, iedere dag naar het loket, tot ontslag mogelijk is, nadat alles is afgerekend natuurlijk. Even wat anders dan het ingewikkelde systeem van DBC (diagnose behandel codes) in Nederland. En het gaat hier dan om miljoenen ruppiah’s, vele maandsalarissen bij elkaar.
Maar nu gaat het weer goed met oma Rai, is weer lekker thuis in de desa bij de familie, waar alleen nog wat controles vragen om een aantal tonnen ruppiah’s. Om de kosten te drukken gaat oma (80!) achterop bij Wayan op de brommer, het is slechts een uurtje naar het ziekenhuis!
Ook Niki, onze vriend in Banyualit is de klos. Zijn baas, die het overigens erg goed voor had met hem, overlijdt plotseling. Weg baan. De zoveelste tegenslag voor het jonge gezinnetje, die pas nog miljoenen betaalden voor een ziekenhuis opname bij de geboorte van kleine Teo.
Om te zorgen voor zijn jonge gezinnetje met 3 jongens waarvan 2 op school, is het kleine inkomen van mama Ayu onvoldoende. De aanschaf van een boot en een moeilijk te verkrijgen licentie is een kans voor vrij zeker inkomen in Lovina. Wij hebben kunnen voorzien in de financiering en Niki kan nu dagelijks gaan vissen en toeristen naar de dolfijnen brengen. Jan en Toos helpen hem met de ‘finishing touch’, goede verf en mooie kleuren, en de business start goed deze dagen.
En zo zijn er nog vele voorbeelden, maar het zijn toch vooral ook leuke verhalen van de ceremonies bij de familietempel, de goede scores van de kids op school die we horen.
De mensen zijn zeker wel gelukkig, vooral samen met hun familie, wat ze ook vooral graag vertellen. Zeker als we samen met hen de straatkinderen ’s avonds treffen, de schoffies die armbandjes verkopen voor hun criminele bazen en vaak slechte ouders. ‘Kami senang sekali’ zeggen ze dan, ‘Wat zijn wij gelukkig!’.
Wij sluiten ons hierbij graag aan en groeten jullie voor het laatst vanaf Bali deze keer.
Vanavond (woensdag) vliegen, donderdagmorgen thuis, mooi op tijd om ons vrijdag in het oranje feestgedruis te storten.
Sampai jumpa lagi cepat
Jacky Theo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
