Op bezoek in Desa Bunutin
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg jacqueline en theo
17 Mei 2006 | Indonesië, Batavia
Op bezoek in Desa Bunutin.
Wij zijn klaar voor de reis naar het dorp waar onze goede vriend Wayan Rai met zijn familie woont. Zijn zwager chauffeurt een kleine japanner met een 'net terug van de stockcarrace' look. Ons valt vooral op de ontbrekende spiegel aan de stuurmanskant op en dat de gordels feek zijn. Jacky voorin naast de driver die gas geeft, schakelt en remt tegelijkertijd. Hij heeft een rijbewijs (zegt ie....). Daarna gaat alles goed. Wayan en Theo achterin in een soort te kleine dugout, op een te lage bank, onder een te laag dakje. Tussenin een reservewiel van formule 1 formaat wat met de grote tenen stabiel wordt gehouden.
We murwen ons het drukke Kuta uit, worden rechts en links voorbijgeflitst door scootertjes die de vouwen uit je broek rijden. De weg wordt van lieverlee slechter en stiller, maar het wordt ook erg moooi als we de binenlanden van Tabanan inrijden. Op het nog 8 kilometerpunt een zucht van verlichting niet wetende dat nu de rampweg pas begint. Het wordt stijler, meer bochten, grote kuilen en grotendeels weggereden wegdek. Ons respect voor Wayan stijgt en stijgt, wetende dat hij dit traject al jaren aflegt om per dag een royale anderhalve euro te verdienen in Kuta.
Een blauwe teen, flinke buil en een kromme rug rijker bereiken wij na ruim anderhalf uur het kleine dorp. De reispijntjes zijn snel vergeten als we van de wondermooie natuur genieten waar de intussen bekende lassietoverrijstvelden overheersen, afgewisseld door papayabomen, veel ander mooi fruit en brievenbusrode pepervelden. De familie leden wonen met zijn allen in een compound achtige setting. Een achttal huisjes/kamers. Voor de jongelui afgesloten, voor de ouderen een hoge open ruimte waar het zelfgemaakt houtenbed het belangrijkste meubel is, voorzien van een gordijntje voor wat privacy. Het enige beetje luxe wat we ontdekken is een klein tvtje, sneeuwend beeld, maar wel 10 indozenders door een zelfgefabriekte antenne van 4 meter. Voor algemeen gebruik is er een badplaats met wc en mandibak en een 'centrale keuken' waar nog traditioneel op houtvuur wordt gekookt en de rook door het dak de ruimte verlaat. Al hoestend maken we een fotootje daar. Een paar schuurtjes hoog van de grond bevatten de rijstvoorraad en kleden het schone aangeveegde erf mooi aan. Ook uiteraard een aantal familietempels.
De familie staat aanvankelijk wat onwennig tegenover dit westerse bezoek maar het contact komt spoedig op gang. Zij zien er allemaal goed verzorgd en gezond uit, de leeftijd van de Rai senioren is niet precies bekend maar de verhalen analiserend schatten wij pa en ma van de hele mooie leeftijd van ongeveer 52 jaar.
Ook scharrelt oma hier lief rond, en die moet al oud zijn 'want opa is allang dood'. Zoals veel oma's dat doen zoekt ook zij vooral Jacky op en wil graag op de foto. De 2 mooie Rai zussen wonen hier met hun man en ieder een klein Wayannetje, ook de jongere single broer.
Alles nog aangevuld met een paar ooms, tantes, neven, nichten, kinderen en de kouwe kant van dit alles.
Wij verkennen de omgeving met vele rijstvelden, waar sawahslangetjes wegritselen en kleurige inguana's ons roerloos aanstaren. Wij treffen wat buren, de ganzenhoeder en hier en daar een buffel badend in modderig water. Mooi mooi mooi.
Terug van de wandeling is een heerlijke maaltijd bereid op de bbq door de familie. Alles uit eigen tuin en kooi, aangevuld met een reuze red snapper. Opnieuw het bewijs dat de beste keuken bij de mensen thuis is. Wij smullen met de familie samen als net na een hongerstaking. Enak enak sekali !
Bij het afscheid spreken we af terug te komen in november als Wayan en Koman een Rai junior verwachten.
Op de terugweg een ommetje langs Yantin, wat normaal een paar uurtjes kost. Het wordt echter laat. Linskachter lek, geen krik aan boord, bouten breken af en zoek maar een garage op ceremoniezondagmiddag. Een kleine bengkel (beunachtig) lost alles op, met slijptol en 'geleende' bouten van een te-koop-aotootje. Krijgt het domme wiel toch nog een invalbeurt, waarschijnlijk zijn laatste. Tijdens de reparatie ontdekken we op de autodelen meer dan 10 automerken, en wij maar denken dat we in een suzuki reizen. Een uurtje later zitten we bij Yantin aan de arak-honey en praten gezellig bij in de tropische tuin.
De terugrit naar Kuta is spectaculair, in het donker zijn de flitsende brommertjes nog spannneder. Er wordt op tijd geremd voor ons, onze lichten zijn prima in orde, en we worden veilig thuisgebracht voor een afzakkertje met de boys in Bali Agung.
Een heerlijke lange dag met voor ons het idee van een bezoek aan het Timboektoe van Bali !
Jacky en Theo
Wij zijn klaar voor de reis naar het dorp waar onze goede vriend Wayan Rai met zijn familie woont. Zijn zwager chauffeurt een kleine japanner met een 'net terug van de stockcarrace' look. Ons valt vooral op de ontbrekende spiegel aan de stuurmanskant op en dat de gordels feek zijn. Jacky voorin naast de driver die gas geeft, schakelt en remt tegelijkertijd. Hij heeft een rijbewijs (zegt ie....). Daarna gaat alles goed. Wayan en Theo achterin in een soort te kleine dugout, op een te lage bank, onder een te laag dakje. Tussenin een reservewiel van formule 1 formaat wat met de grote tenen stabiel wordt gehouden.
We murwen ons het drukke Kuta uit, worden rechts en links voorbijgeflitst door scootertjes die de vouwen uit je broek rijden. De weg wordt van lieverlee slechter en stiller, maar het wordt ook erg moooi als we de binenlanden van Tabanan inrijden. Op het nog 8 kilometerpunt een zucht van verlichting niet wetende dat nu de rampweg pas begint. Het wordt stijler, meer bochten, grote kuilen en grotendeels weggereden wegdek. Ons respect voor Wayan stijgt en stijgt, wetende dat hij dit traject al jaren aflegt om per dag een royale anderhalve euro te verdienen in Kuta.
Een blauwe teen, flinke buil en een kromme rug rijker bereiken wij na ruim anderhalf uur het kleine dorp. De reispijntjes zijn snel vergeten als we van de wondermooie natuur genieten waar de intussen bekende lassietoverrijstvelden overheersen, afgewisseld door papayabomen, veel ander mooi fruit en brievenbusrode pepervelden. De familie leden wonen met zijn allen in een compound achtige setting. Een achttal huisjes/kamers. Voor de jongelui afgesloten, voor de ouderen een hoge open ruimte waar het zelfgemaakt houtenbed het belangrijkste meubel is, voorzien van een gordijntje voor wat privacy. Het enige beetje luxe wat we ontdekken is een klein tvtje, sneeuwend beeld, maar wel 10 indozenders door een zelfgefabriekte antenne van 4 meter. Voor algemeen gebruik is er een badplaats met wc en mandibak en een 'centrale keuken' waar nog traditioneel op houtvuur wordt gekookt en de rook door het dak de ruimte verlaat. Al hoestend maken we een fotootje daar. Een paar schuurtjes hoog van de grond bevatten de rijstvoorraad en kleden het schone aangeveegde erf mooi aan. Ook uiteraard een aantal familietempels.
De familie staat aanvankelijk wat onwennig tegenover dit westerse bezoek maar het contact komt spoedig op gang. Zij zien er allemaal goed verzorgd en gezond uit, de leeftijd van de Rai senioren is niet precies bekend maar de verhalen analiserend schatten wij pa en ma van de hele mooie leeftijd van ongeveer 52 jaar.
Ook scharrelt oma hier lief rond, en die moet al oud zijn 'want opa is allang dood'. Zoals veel oma's dat doen zoekt ook zij vooral Jacky op en wil graag op de foto. De 2 mooie Rai zussen wonen hier met hun man en ieder een klein Wayannetje, ook de jongere single broer.
Alles nog aangevuld met een paar ooms, tantes, neven, nichten, kinderen en de kouwe kant van dit alles.
Wij verkennen de omgeving met vele rijstvelden, waar sawahslangetjes wegritselen en kleurige inguana's ons roerloos aanstaren. Wij treffen wat buren, de ganzenhoeder en hier en daar een buffel badend in modderig water. Mooi mooi mooi.
Terug van de wandeling is een heerlijke maaltijd bereid op de bbq door de familie. Alles uit eigen tuin en kooi, aangevuld met een reuze red snapper. Opnieuw het bewijs dat de beste keuken bij de mensen thuis is. Wij smullen met de familie samen als net na een hongerstaking. Enak enak sekali !
Bij het afscheid spreken we af terug te komen in november als Wayan en Koman een Rai junior verwachten.
Op de terugweg een ommetje langs Yantin, wat normaal een paar uurtjes kost. Het wordt echter laat. Linskachter lek, geen krik aan boord, bouten breken af en zoek maar een garage op ceremoniezondagmiddag. Een kleine bengkel (beunachtig) lost alles op, met slijptol en 'geleende' bouten van een te-koop-aotootje. Krijgt het domme wiel toch nog een invalbeurt, waarschijnlijk zijn laatste. Tijdens de reparatie ontdekken we op de autodelen meer dan 10 automerken, en wij maar denken dat we in een suzuki reizen. Een uurtje later zitten we bij Yantin aan de arak-honey en praten gezellig bij in de tropische tuin.
De terugrit naar Kuta is spectaculair, in het donker zijn de flitsende brommertjes nog spannneder. Er wordt op tijd geremd voor ons, onze lichten zijn prima in orde, en we worden veilig thuisgebracht voor een afzakkertje met de boys in Bali Agung.
Een heerlijke lange dag met voor ons het idee van een bezoek aan het Timboektoe van Bali !
Jacky en Theo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
