Het leven onder de palmbomen

Het leven onder de palmbomen.

Het heerlijke bloemenbad van Jacky in de esthetic spa was een goed voorteken voor het leven wat we nu al een weekje lijden onder de palmen van Kuta beach.

Bij aankomst hier is de ontvangst weer joviaal. Opvallend hierbij is de bezorgdheid die iedereen heeft gehad over ons verblijf in Papua, iedereen weer gelukkig dat we (heelhuids) terug zijn, want Papua is toch wel een bijzonder deel van hun land.
Wij hebben veel te vertellen en laten de mooie foto's zien.
Ons verblijf in het heerlijke witte zand wordt grotendeels gevuld met lekker lezen (alweer enkele dikke kanjers verwerkt) afgewisseld door ons natje en droogje wat wordt verzorgd door de 'mobiele cateraars' met veel lekkers. Tussendoor frist Jacky op door met een borstcrawl de sterke golven te bedwingen, terwijl Theo zich liever met een smallboard vanuit zee op het strand laat zwiepen.
Al onze strandvrienden leven deze week vooral toe naar weer een belangrijke feestdag (Kuningan op zaterdag). En dat vraagt om veel vlecht en pruts werk, want de Goden zullen weer niets tekort komen. Er zal onnoemelijk veel geofferd worden, ook voor ons !
Intussen is er ook een zorg en wordt er wat geklaagd. Wij weten natuurlijk dat er op alle stranden ter wereld, van Accapulco tot Zanzibar en terug, wel wordt geklaagd. Maar hier legitimeert men dit doordat Kuningan met de naderende offerandes nu juist in het laagseizoen valt. Wij gaan er natuurlijk wel in mee en zijn behoorlijk goede klanten.
Behalve de dagelijkse stevige massage, worden de nagels een keertje extra gecleand, kopen we nog een t shirtje, een raybannetje extra, een nike clock for a good friend, een (tijdelijk) tatootje en ga zo maar door.
Het kost moeite uit te leggen dat wij 2tjes niet het hele strand (en dus ook alle Hindugoden) kunnen blijven sponsoren, maar toch blijft men een vierde en vijfde zonnebril aanbieden met een hersenloos optmisme. Bij de koelbox blijven we de beste klant, maar daar is ook het product naar in deze hitte, die wij nog lang niet beu zijn.
Wij horen veel verhalen aan over het Balinese leven, het is meteen goed voor ons bahasia indonesia (met wat engels er doorheen). Het gaat over veel leuke en interessante dingen maar ook de zorgen, over de klassen en het verschil in kasten. Dat een goede vriend en een stevige kruiwagen noodzakelijk zijn om verder te komen hier, dat het systeem zo werkt.
Een adelaar mag wel laag vliegen, maar een kip nooit hoog.

De dames hebben al vlechtend en prutsend ook vooral veel plezier samen, met ons en de andere toeristen. De beachboys houden zich liever op met westerse blondjes zonder hier ook maar iets doms achter te zoeken.

Intussen nemen de mooie ceremonies op het strand toe en bieden een mooie afwisseling op het vele surfgeweld enkele meters verderop.

Ons actieve deel van de dag zit hem in de vroege morgen. De ene dag een strandwandeling van een paar uurtjes, de andere morgen een echte looptraining. Vooral het laatste is zwaar, vanwege de hoge waterlijn, het rulle zand, de al hoge temperatuur en nog wat bintangsapjes in de benen. Het is daarna goed rusten.

Intussen breekt dan onze laatste week aan hier en hebben nog wat programma. Zondag hebben we een chauffeur met rijbewijs (zonder kan ook en is goedkoper) die ons op visite brengt bij de familie van onze goed vriend Wayan Rai, in de bergen van Tabanan.
Verder wordt het spannend met de schildpadden, waarvan 3 nesten eieren ( 118, 103 en 67 stuks) 25 meter van ons badlaken verwijderd, liggen te
wachten tot uitkomen. En als ze er zijn is er weer werk aan de winkel voor ons.

Zoals alles hier, tikt ook de klok langzaam dus de komende week zal wel lekker lang gaan duren.
Jullier horen ervan.